[Z][i] Bezimienny twór.

Negai · Gość

To, co wcześniej zamieściłam w tym dziale było bazgrołami, napisanymi dość dawno.
To-to z kolei napisałam wczoraj.
Tak, wiem, jest dziwne, ale to uzasadnione, bo JA jestem dziwną osobą.

Z samego początku jej nie czułam. Może jeszcze jej nie było, a może była, tylko nie dawała o sobie znać? Mniejsza, nie odczuwałam obecności, co równoznaczne jest z brakiem. Dla mnie, równoznaczne. Było mi dobrze, tak kolorowo, wesoło, acz zamglenie i nieświeżo. Monotonia opatulała mnie swoimi długimi ramionami, coraz to głębiej wpijając palce w moje ramiona. Cóż z tego? Mały, nic nieznaczący ból, znośny. Ulgę dawały mi uśmiechy osób wokoło, drobne gesty serdeczności. Phi, serdeczności? Życzliwości, szczerości, ciepła? Żałosne, jednak prawdziwe. Aż w końcu przyszła ona.

Skąd? Nie wiem.
Kiedy? Nie wiem.
Jak? Nie wiem.
Znałam ją? Nie wiem.

Zadomowiła się w moim umyśle, rozsiadła w moim sercu, zakorzeniła w duszy. Nieważne, w każdym razie dała mi nowe spojrzenie na świat. Bardziej szare i realne. Mniej weselsze i realne. Przejrzyste, świeże. Realne. Monotonia nie zniknęła, tylko ja już o niej wiedziałam. Zdawałam sobie sprawę, że to co mnie spotyka, jest nudne. Kłamliwe, nie szczere, często podstępne, zazdrosne. W moich myślach rozpoczął się bunt zacięty, bunt uzasadniony. Niewidoczny, bo w mojej głowie. A ona? Z aprobatą przypatrywała się moim poczynaniom uśmiechając się, otoczona kruchym wieńcem gniewu. Jej to było na rękę.

Nienawiść.
Przyszła z nikąd.
Wydawałoby się, że zawsze była.
Nagle, niespodziewanie…
Zaczęłam ją czuć.

Z szaleńczym błyskiem w oku wychwytywała w locie promienie słońca. W rozkloszowanej czerwonej spódnicy wirowała, obracając się wokół własnej osi. Strzepywała tym samym kurz z zapomnianych dawno przeżyć. Z płaczu w kącie, z samotności, z braku zrozumienia, bez pocieszenia. Z satysfakcji, jaką czułam, podczas gdy gratulowano mi wygranej. Odkurzone wspomnienie ukazało zazdrosny uśmiech. I co z tego? To było i oby nie wróciło.

Zagrożenie!
Ktoś się wpycha nie na swoje miejsce.
Ktoś nowy, dziwny, dla mnie niezrozumiały.
Rozumiejący moją osobę.
Nie wiedziałam, że ona istnieje.
Że przyjdzie.

Była piękna, delikatna, subtelna acz stanowcza. Wyspecjalizowana w swoim fachu. Skromnie przycupnęła na brzegu, rozglądając się wokoło. Jednym ruchem dłoni wprawiła w ruch powietrze, rozwiała wątpliwości. Muzyka nieba popłynęła wraz z powiewem wiatru. Wszystko stało się … zwyczajne. Proste, nieskomplikowane, zrozumiałe, wygodne. Podarowała mi dystans do siebie i otoczenia. Chwała jej za to.

Obojętność.
Znalazłam dla niej dom w mojej wizji.
Zrozumiałam ją, oswoiłam.
Zawsze wiedziała, czego chcę.
Cieszę się, że ją mam.
Natchnęła mnie.

Ayame

Hm, "to-to" [jak sama nazwałaś] raczej nie jest dziwne, raczej nietypowe i inne.
Ale czy to źle? Po głębszym zastanowieniu i całkowitym przeanalizowaniu tekstu mogę śmiało sadzić, że w żadnym wypadku.
Czytało się bardzo dobrze, bo bez błędów [chwała Ci za to], lekko i analitycznie.
Miałam już styczność z podobnymi FF i stwierdzam, że praktycznie nic nowego. To nic.
Słownictwo bogate, wręcz zdobiące każdą linijkę.
Podobało mi się.
A tytuł... pasuje mi tu najlepiej. ^^
Ocena pozytywna, oczywiście, bo jak inaczej przy czymś tak dobrym?
Cud.

Gość

Świetne. Bardzo, bardzo mi się podobało. Ten opis jest taki realistyczny, taka właśnie jest nienawiść. Przychodzi nagle i bardzo trudno ją zostawić.