Te długie nogi w krótkich spodenkach

Gość

„To”

Po białej twarzy spływała szkarłatna krew
Płynęła po bladych ustach
Moczyła czarne pasma włosów
To nie była krew ludzka- to jej marzenia
Krwawiły płonąc
Jej ideały poległy, sama je zabiła- poddała się
Serce przestało pragnąć
Z każdą sekundą oddalała się od swojej świadomości
Wszystkie uczucia teraz były obce
Wstrzymała oddech- powoli umierała
Nie ciałem a duszą
Nie krzyczała, otaczała ją głucha cisza
Błagała by ktoś ją złamał, ale nikogo tam nie było
Nikt nie mógł już jej pomóc
Nic nie przynosiło ulgi
Straciła wszystko co mogła stracić
Jej oczy przestały błyszczeć
Jej świat płoną- nie mogła go ratować
Miała być poprawna a nie była
Lepiej by było gdyby nigdy się nie urodziła- nie marzyła i nie śniła
Wtedy by się nigdy nie sparzyła
Lepiej byłoby gdyby została stworzona
jako robot, nie jako ona

Trish

Szczerze Ci powiem, że przy końcówce łzy mi wezbrały w oczach. Jak dla mnie wszystkie te uczucia sa bliskie. Może to przez moją aktualną sytuację i fakt, iż sama pisze dużo o śmierci, bo po prostu lubię. Także co do przekazu nie mam wątpliwości, że był on wzruszający. Pięknie oddana historia dziewczyny, która już nie wiedziała co innego może zrobić, jak tylko zginąć.
Co do strony technicznej, to nie mam większych zastrzeżeń, może tylko jedno. Na początku wiersz był biały, bez rymu i tak dalej, ale na końcu zaczęłaś go rymować. Nie wiem, może tak lubisz, ale moim zdaniem jak już piszesz którymś z tych styli to powinnaś trzymać się go do końca. Ale tak jak mówię, to tylko i wyłącznie Twoja sprawa ;)